خودروهای جاده‌ای و کاربردی جذابی که فقط در یک نمونه ساخته شدند

در طول تاریخ، خودروهای کاربردی و جاده‌ای جذابی فقط در یک نمونه ساخته شدند که بسیاری آرزو می‌کردند تعداد بیشتری از آن‌ها ساخته می‌شد.

بسیاری از خودروسازان در طول تاریخ خود مدل‌های جذاب و منحصربه‌فردی را با اهداف مختلفی مثل اقدامات تبلیغاتی و یا بستری آزمایشی برای نمونه‌ای تولیدی ساخته‌اند که متأسفانه هیچ‌گاه به تولید نرسیده و فقط در حد یک نمونه باقی ماندند. در ادامه با تعدادی از جذاب‌ترین نمونه‌های این خودروها آشنا خواهیم شد. این خودروها برخلاف کانسپت‌ها، نمونه‌هایی کاملاً کاربردی بودند که امکان رانندگی داشتند و می‌توانستند به‌راحتی روی خط تولید بروند.

شورلت آیرووت XP-895 سال ۱۹۷۳

آیرووت که اولین بار در سال ۱۹۷۰ معرفی شد، کانسپتی برای کوروت با بدنهٔ آلومینیومی گوه‌ای شکل بود. سپس جنرال موتورز که از سال ۱۹۷۰ سرمایه‌گذاری برای توسعهٔ موتورهای وانکل را آغاز کرده و آن را در شورلت وگا مورد آزمایش قرار داده بود، در اواخر سال ۱۹۷۳ نسخهٔ جدیدی از آیرووت را با نام XP-895 و پیشرانهٔ وانکل معرفی کرد. برای این نسخه، دو پیشرانهٔ دو روتوری وگا به هم متصل و یک پیشرانهٔ ۴.۴ لیتری چهار روتوری با ۴۲۰ اسب بخار قدرت ساخته شد که پشت صندلی‌ها جای می‌گرفت. بااین‌حال، به دلیل بحران نفتی در آن زمان و افزایش قیمت سوخت در سراسر ایالات‌متحده، جنرال موتورز برنامهٔ پیشرانه‌های وانکل خود را کنار گذاشت و این کوروت موتور وسط وانکل رنگ خط تولید را ندید.

فولکس‌واگن شیراکو دو موتوره سال ۱۹۸۳

در دههٔ ۸۰ درحالی‌که آئودی با مدل چهارچرخ محرک کواترو مشغول فتح مسابقات رالی در سراسر جهان بود، فولکس‌واگن هم می‌خواست وارد بازی چهارچرخ محرک شود. بدین منظور، شیراکویی با دو پیشرانهٔ ۱.۸ لیتری در جلو و عقب ساخته شد. این موتورها مجموعاً ۳۶۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کردند و خودرو را ظرف تنها ۴.۵ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رساندند. از این شیراکو دو نمونه ساخته شد که یکی برای آزمایش و دیگری برای استفاده‌های نمایشی بود. فولکس‌واگن این خودرو را به‌گونه‌ای توسعه داده بود که امکان تولید داشته باشد اما نهایتاً در حد همان دو دستگاه باقی ماند.

ب‌ام‌و M8 سال ۱۹۹۰

ب‌ام‌و M8 به‌عنوان رقیبی برای فراری با نسخهٔ ویژه‌ای از پیشرانهٔ S70 با تغییراتی مثل افزایش حجم به بیش از ۶ لیتر، دو میل بادامک برای هر ردیف سیلندر و منیفولدهای هوای فیبر کربنی در نظر گرفته شده بود. این خودرو با ۶۴۰ اسب بخار قدرت و ۶۵۰ نیوتن متر گشتاور، می‌توانست به سرعت ۳۲۰ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. با ساخت کاپوت، درها و درب صندوق از پلاستیک تقویت‌شده حذف صندلی‌های عقب، وزن M8 نیز به زیر ۱۴۵۰ کیلوگرم رسیده بود. مخزن روغن هم به صندوق‌عقب منتقل شده و لوله‌های انتقال روغن در سقف خودرو تعبیه شده بودند. نهایتاً اما به دلیل رکود اقتصادی دههٔ ۹۰، ب‌ام‌و پروژهٔ ساخت نسخهٔ پرفورمنس سری ۸ را لغو کرد.

نیسان R390 سال ۱۹۹۷

این خودرو نسخهٔ جاده‌ای از سوپرکار مسابقه‌ای لمانز نیسان R390 GT1 بود. این سوپراسپرت ژاپنی از همان پیشرانهٔ ۳.۵ لیتری V8 توئین توربوی نسخهٔ مسابقه‌ای با ۵۵۰ اسب بخار قدرت و ۶۳۷ نیوتن متر گشتاور استفاده می‌مرد که این نیرو از طریق یک گیربکس شش سرعتهٔ سکوئنشال به چرخ‌های عقب منتقل می‌شد. R390 ظرف ۳.۹ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت می‌رسید و می‌توانست به حداکثر سرعت ۳۵۵ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. از این ماشین فقط یک نمونه ساخته شد درحالی‌که نیسان به ساخت نمونه‌های دیگری با قیمت یک میلیون دلار اشاره کرده بود.

بوگاتی EB218 سال ۱۹۹۹

EB218 دومین کانسپت بوگاتی بود که پس از مالکیت گروه فولکس‌واگن معرفی شد. این خودرو در اصل نسخهٔ بروز شدهٔ بوگاتی EB112 بود که در سال ۱۹۹۳ معرفی شده و سه دستگاه از آن ساخته شد. ویژگی جذاب EB218 تجهیز به پیشرانهٔ بسیار غیرمتعارف ۶.۳ لیتری W18 بود. این موتور توسط فولکس‌واگن طراحی و ساخته شده بود، از سه ردیف سیلندر شش‌تایی با زاویهٔ ۶۰ درجه نسبت به یکدیگر تشکیل شده و ۵۵۵ اسب بخار قدرت و ۶۵۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. EB218 به سامانهٔ چهارچرخ محرک هم مجهز شده بود که از لامبورگینی دیابلو گرفته شده بود.

میباخ اکسلرو سال ۲۰۰۵

شرکت لاستیک‌سازی آلمانی فولدا برای آزمایش لاستیک‌های پرفورمنس بالای جدید خود از مرسدس خودرویی را خواست که بتواند به سرعتی بیش از ۳۵۰ کیلومتر بر ساعت برسد. نتیجهٔ این درخواست، ساخت میباخ اکسلرو بر اساس پلت‌فرم سدان فوق لوکس میباخ ۵۷ بود. اکسلرو پیشرانهٔ ۵.۹ لیتری V12 توئین توربوی سدان ۵۷ را هم قرض گرفته بود اما پیشرانهٔ مذکور در اینجا ۷۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. از اکسلرو فقط یک دستگاه ساخته شد که بعداً فروخته شد و هم‌اکنون متعلق به یک شرکت آلمانی بازسازی محصولات مرسدس بنام مکاترونیک است.

فولکس‌واگن گلف GTI W12 سال ۲۰۰۷

Worthersee، بزرگ‌ترین جشنوارهٔ سالانهٔ GTI است. در سال ۲۰۰۷، فولکس‌واگن برای این جشنواره خودرویی را تدارک دید که همه را شگفت‌زده کرد. این شرکت بزرگ‌ترین پیشرانهٔ خود را در یکی از کوچک‌ترین محصولات خود جای داد تا یکی از عجیب‌ترین هاچ‌بک‌های تاریخ را خلق کند. در پشت صندلی‌های جلوی این گلف جنجالی موتور ۶ لیتری W12 توئین توربوی بنتلی قرار گرفته بود که ۶۵۰ اسب بخار قدرت داشت. البته گلف برای تجهیز به این موتور عظیم به تغییراتی نیاز داشت و فولکس‌واگن عرض خودرو را ۱۶ سانتی‌متر بیشتر کرد. این گلف W12 کاملاً قابل رانندگی بود و ظرف ۳.۷ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

لامبورگینی استوک سال ۲۰۰۸

لامبورگینی در نمایشگاه پاریس ۲۰۰۸، کانسپتی بنام استوک را رونمایی کرد که پیش‌نمایشی از یک سدان تولیدی ۲۳۰ هزار دلاری بود. استوک پس از شاسی‌بلند LM002، اولین خودروی موتور جلوی لامبورگینی محسوب می‌شد. این ماشین به پیشرانهٔ ۵.۲ لیتری V12 گالاردو مجهز شده بود و قصد داشت به سوپراسپرت دنیای سدان‌ها تبدیل شود. بااین‌حال، در سال ۲۰۰۹ گفته شد لامبورگینی برنامهٔ تولید استوک را به دلیل ملاحظات فروش و بازاریابی لغو کرده است. این شرکت پس از صرف‌نظر کردن از ساخت سدان، در سال ۲۰۱۸ شاسی‌بلند اوروس را به‌عنوان محصول چهاردر و موتور جلوی جدید خود به بازار فرستاد.

فولکس‌واگن XL Sport سال ۲۰۱۴

بازهم فولکس‌واگن و بازهم خودرویی عجیب. این شرکت سال‌ها درگیر پروژهٔ ساخت کم‌مصرف‌ترین خودروی جهان بود که نتیجهٔ آن عرضهٔ مدل XL1 در سال ۲۰۱۳ بود. این اما خودروی کندی بود که ۱۳ ثانیه طول می‌کشید تا به سرعت صد کیلومتر بر ساعت برسد. به همین دلیل یک سال بعد XL Sport معرفی شد. در این مدل، پیشرانهٔ دیزلی دو سیلندر هیبریدی XL1 با یک پیشرانهٔ دو سیلندر بسیار متفاوت و جذاب جایگزین شد. این یک پیشرانهٔ ۱.۲ لیتری دو سیلندر V شکل بود که مستقیماً از موتورسیکلت دوکاتی ۱۱۹۹ سوپرلگرا گرفته شده و با ردلاین ۱۱ هزار دور در دقیقه، ۲۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. ترکیب این پیشرانه با گیربکس هفت سرعتهٔ دوکلاچه و وزن ۹۰۰ کیلوگرمی XL Sport، شتاب صفرتاصد ۵.۷ ثانیه‌ای بود.

بوگاتی لاووچیو نوا سال ۲۰۱۹

زمانی که بوگاتی در نمایشگاه ژنو ۲۰۱۹ لاووچیو نوا را با قیمت ۱۳ میلیون دلار رونمایی کرد، گران‌ترین خودروی جهان لقب گرفت. البته بعداً رولزرویس بوت تیل با قیمت ۲۸ میلیون دلار این عنوان را از آن خود کرد. بوگاتی لاووچیو نوا هرچند بر اساس شیرون ساخته شده اما بدنه‌ای کاملاً متفاوت دارد و ساخت آن دو سال طول کشید. از این خودرو فقط یک دستگاه ساخته شد و درحالی‌که گفته می‌شد توسط کریستیانو رونالدو خریداری شده، وی این شایعه را تکذیب کرد.